In Memorium

Het mogen houden van honden in je leven beschouw ik als een groot rijkdom, ze brengen zoveel vreugde en liefde...onvoorwaardelijke liefde.

Helaas delen zij hun leven maar een "korte tijd" met ons en zullen wij zonder hen verder moeten...iets wat moeilijk is, tijd kost en veel verdriet geeft. Om mijn honden die hun leven met mij wilde delen te eren heb ik deze ruimte op mijn site gemaakt, zo zullen wij ze nooit vergeten.

Bedankt lieve vrienden!

Jullie trotse vrouwtje

Bartolo 1995-2004

Lieve mensen,

Graag wil ik jullie het verhaal van Bart mijn overleden Galgo vertellen. Ik heb het nog regelmatig over hem en wil daarom het stuk wat ik toendertijd in de GreytNews van GreyhoundsRescueHolland heb geplaats ook hier plaatsen. Omdat Bart het verdiend dat er nog steeds over hem gepraat wordt en zijn leven veel betekenis heeft gehad...

Leven met Leishmaniose...

Bartolo...Bart was extreem lief, rustig maar op zijn tijd ook uitbundig, bescheiden, bang, onzeker en een grote goedzak.
Grenzeloos vertrouwen had hij in mij op het laatst en dat maakte het ook zo wrang dat juist ik moest bepalen over leven en dood...
Ik kan alleen maar hopen dat hij mijn beslissing begrijpt en dat hij nu ergens is waar geen pijn en angst is, gewoon een plek die hij zo verdiend heeft.

Eind januari 2004, ik ga Bart zelf ophalen bij zijn pleeggezin. Terwijl ik met Bart in de grote achterbak terug rij, vraag ik me af wat hij allemaal heeft moeten meemaken om zo'n emotieloze hond te worden en waarom hij wel ieder bezoek aan hem naar mij toe kwam ondanks zijn wantrouwen naar mensen toe? Eigenlijk koos hij mij uit en dat voelt goed. "Bart heeft Leishmaniose", werd mij verteld.
"Hij moet 1 maal per dag een allopurinol tablet en na enkele maanden is hij er waarschijnlijk van af".
Nou de waarheid lag toch wel heel wat anders!

Ik ga snel naar mijn eigen arts om Bart te laten zien en navraag te doen over Leishmaniose. Een gemiddelde dierenarts in Nederland is niet echt thuis in deze ziekte maar in Utrecht (universiteit gezelschapsdieren) zijn ze dat wel en mijn arts gaat met hen overleggen over zijn behandeling. Al vrij snel krijg ik te horen dat Bart nooit van zijn medicatie afkomt en dat er regelmatig bloedonderzoek moet plaatsvinden om zijn titer (=bloedwaarde die het aantal antilichamen tegen de ziekte aangeeft) te bepalen, aan de hand daarvan wordt dan de hoeveelheid medicatie bepaalt. Zelf zit ik intussen ook niet stil en zoek heel internet af naar deze ziekte. Mijn afhankelijke positieve instelling wordt al wat somberder als ik het mogelijke verloop van deze ziekte lees en dat het wel degelijk dodelijk kan aflopen...dat was me dus niet verteld.

Intussen bloeit Bart helemaal op en gaat zelfs kwispelen al hij mij ziet! Hij loopt los in het park en blijft altijd bij me in de buurt. Soms durft hij wat verder van mij af te gaan of volgt mijn Jack Russell Terriër Lars die hij echt als leider ziet. Het is prachtig om te zien hoe hij zijn vertrouwen in mij legt en echt zijn best doet mij te volgen als hij ergens langs moet wat hij eng vind. Hij lijkt te denken dat als het vrouwtje er langs gaat het wel oke zou zijn.
Hij sprint elke dag met Lars samen over het veld vlak bij mijn huis en kent al wat commando's. Alles lijkt super te gaan...
Bart krijgt met regelmaat bloedneuzen die een paar minuten duren. Ik heb in mijn leven altijd honden gehad maar dit nog nooit gezien. Gauw de dierenarts bellen. Die kent het verschijnsel wel maar vind het wel vreemd dat Bart ze zo vaak heeft. Toch voor de zekerheid maar een foto van zijn hoofd maken. Niks op te zien, dan maar overleg met Utrecht en wat blijkt, bloedneuzen zijn een van de vele symptonen van Leishmaniose. Toch maar weer een bloedonderzoek doen. Zijn titer is inderdaad wat aan de hoge kant maar het is inmiddels bijna zomer en de ziekte kan in de zomer erger worden. We besluiten dus 2 maanden te wachten en weer opnieuw een test te doen. Helaas deze is niet goed en Bart moet 4x daags een halve tablet allopurinol. Intussen gaat Bart steeds meer drinken, plast en poept hij regelmatig in huis en is tussendoor ook nog twee keer flink ziek geweest waarbij hij bij de laatste ziekte antibiotica nodig heeft om weer op te knappen.
Omdat de titer niet te hoog mag zijn moeten we al snel weer een bloedtest doen om te kijken of de medicijn verhoging werkt. Zijn titer was gelijk gebleven maar omdat het inmiddels hartje zomer is kan het betekenen dat zijn situatie stabiel is.
Weer over een 1,5 maand een bloedonderzoek laten afnemen.

Bart is inmiddels echt zienderogen aan het opknappen, psychisch maar lichamelijk gaat hij achteruit. Hij blijft last van bloedneuzen houden die ook heftiger worden en langer duren. Soms heeft hij ook kleine toevallen. Hierbij zakt hij door zijn achterhand en schud met zijn kop. Dit zijn geen leuke dingen om te zien. Ook kan hij zijn plas geen hele nacht ophouden en drinkt hij echt extreem veel.
Geen goede signalen...We gaan langzaam beseffen dat Bart waarschijnlijk niet heel oud gaat worden en dat hij waarschijnlijk zijn ziekte niet gaat overwinnen.
Mijn tranen vloeien die maand rijkelijk...

Begin november, in overleg met arts besluiten we nog één uitgebreide test te laten afnemen waarbij we vooral naar lever-en nierfunctie kijken. Als deze uitslag slecht zou uitvallen had ik voor mezelf besloten niet verder meer te behandelen in Utrecht. De behandeling is voor Bart naar. steeds bloed afnemen uit je halsader terwijl je al die mensen niet vertrouwt en een lijf dat je steeds meer in de steek laat. Bart zou die maand 9 worden. Voor een huishond niet oud maar voor een ex-werkhond met een dodelijke ziekte best op leeftijd. Bovendien zou zijn Leishmaniose binnen een jaar na behandeling in Spanje alweer teruggekomen zijn, dit alles is geen goede prognose. Bij het wegen blijkt ook nog dat hij 3,5 kilo is afgevallen en dat is voor een hond met geen grammetje vet best veel.
De avond van de dag van de bloedtest krijgt Bart weer een heftige bloedneus. Echt veel kan je op zo'n moment niet doen, de dierenarts adviseerde ons watten in de neus aan te brengenals dat lukt en evt. een coldpack er tegen aan te drukken. Bij Bart lukte dit alles nooit, hij raakt er van in paniek dus laten we hem ook nu rustig op zijn kussen liggen. Vlak voordat we gaan slapen lijkt de bloedneus rustiger te worden...

's ochtends om 6.00 uur roept mijn man mij paniekerig wakker, wat ik aantref als ik kom kijken valt nog het best te beschrijven als een scene uit een horrorfilm. Overal maar dan ook echt overal zit bloed! Mijn keukenvloer is egaal rood, op de keukenkastjes en muren zitten bloedspetters en grote stolsels. Bart zelf zit onder het bloed evenals zijn kussen. Zijn grijze snoet is helemaal rood en zijn zwarte lijf toont overal samengeplakte haren van het bloed. Zijn neus bloed nog steeds!
We komen gauw weer bij ons positieve, kunnen ons niet voorstellen dat Bart nog staat. Bart wil naar buiten, hij wil water drinken iut de sloot (vind hij altijd heerlijk) want hij is misselijk van de hele nacht bloed likken. Mijn man en ik weten meteen, vandaag moeten we afscheid van hem nemen. Ik neem contact op met de noodarts en nadat hij in het kort Bart zijn medische geschiedenis heeft gehoord is hij het meteen met mijn beslissing eens. Omdat mijn eigen dierenarts bijna met zijn dag begint adviseert hij mij wel om het met hem verder op te pakken. Ik ben het hiet mee eens en nadat ik mijn arts gesproken heb en een tijd heb afgesproken wanneer ik met bart langs kan komen besluit ik de laatste wandeling te maken...

Heel onwezenlijk zo'n laatste wandeling. Je weet dat het de laatste keer is maar tegelijkertijd lijkt het een wandeling als elke morgen (behalve dan dat Bart er echt ziek uitziet). Bart trekt zelfs nog een sprintje! Ongelooflijk na zoveel bloedverlies! Ik ben heel trots op hem als ik zie hoeveel levenswil hij heeft! Even komt daar de twijfel maar als ik dan bedenk dat ik hem waarschijnlijk vrij snel weer in zo'n bloedbad ga vinden (ze kunnen immers niks aan de bloedneuzen doen) en dat hij misschien wel doodbloed in mijn handen, bedenk ik me gauw dat Bart nooit meer zo'n vreselijke nacht mag meemaken.

Bart is heel rustig ingeslapen met zijn hoofd op mijn schoot. Ik hoop dat hij mijn liefde heeft gevoeld die laatste minuten en dat hij besefte hoe bijzondere hond wij hem vonden.

Lieve Bart bedankt voor je liefde, vertrouwen in mij en je gekke streken. Wij zullen je nooit vergeten, in ons hart leef je voort...


Ik heb Bart in totaal 9 maanden gehad en dat is emotioneel een zware tijd geweest. De zorgen om zijn ziekte en de spanning elke ochtend wat ik zou aantreffen in de keuken (plas, poep en bloed) maakte het een erg intensieve tijd. We hebben absoluut geen spijt dat we Bart geadopteerd hebben maar willen nooit meer een hond met deze ziekte hebben. De aftakeling die je ziet is geen pretje evenals het beeld van het bloedbad dat ik nu altijd met me mee draag. Buiten het emotionele is het ook financieel een moeilijke tijd geweest. Alle onderzoeken, foto's enz. hebben enorm veel gekost. Niet direct het belangrijkste maar wel een reëel probleem. ik wil met dit verhaal ten eerste laten zien wat een fantastische hond Bart was maar ook wat een verschrikkelijke ziekte Leishmaniose is en dat dit nooit onderschat mag worden! Eerlijke en goede voorlichting kan veel ellende voorkomen voor de honden maar ook voor de evt. toekomstige baasjes.

I still cry, sometimes, when I remember...
I still cry, sometimes, when I hear your name
I say goodbye and I know you're alright now
When the leaves start falling down, I still cry

(tekst: Ilse de Lange)

Lars 2000-2011

 

Lieve Lars, Larsepas, boefie en stoere vent...
Ik weet niet eens waar te beginnen...jij en ik...wij waren een eenheid.
Jij was er altijd, ging voor mij door het vuur. Jij had maar één baasje en dat was ik. Niet dat je de rest niet graag zag, echt wel maar als het erop aankwam deed je alles alleen voor mij.
Hoe moeilijk was het voor jou en mij om om te gaan met je soms onvoorspelbare karakter. We hebben er echter al die 11,5 jaar dat je bij me mocht zijn aan gewerkt. We gaven niet op al leek het soms hopeloos of leek jij zelf verloren in je eigen karakter...
Toch trainde je iedere keer weer enthousiast met me mee. Met het vrouwtje samen werken? Er was niks leukers en fijners voor jou én mij! Onze agility jaren waren fantastisch, wat heb ik genoten van jou! Wij waren echt een team, jij was zo alert op mijn signalen, een kleine voetbeweging van mij was genoeg om jouw van richting te doen veranderen!
Ik vond je altijd een prachtig hondje met een zeer karakterstiek koppie!
De laatste jaren lukte het ons echter steeds minder om jouw moeilijke momenten de baas te blijven. Jij ondervond veel stress en angst en wij als gezin ook.
Uiteindelijk heeft het geleid tot jouw vroegtijdig overlijden, ik heb een zeer moeilijk besluit moeten nemen...
ik heb jou laten gaan. Naar een plek waar je hopenlijk eindelijk rust zult vinden in je mooie koppie en waar ik je hopenlijk weer terug zie als mijn tijd is gekomen...

Dag lieve Lars, dag mooi mannetje...rust in vrede met jezelf en vergeef mij.